vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Wat ik werkelijk fluisterde
Hij luisterde
Maar hoorde niet de woorden
Die ik werkelijk fluisterde
Over papier zwevend
Een pen gejaagd
En enigszins bevend
De glimlach op zijn gezicht
Liet zien dat hij niet doorzag
Mijn geheimschrift
Zijn lach zou verdwijnen
Terwijl een traan, langzaam kruipend
Zijn gezicht zou omlijnen
Niet wetend of ik dit wel wil
Deze liefde
Het is nog zo pril
Wetend dat ik van hem hield
Als vrienden
Mijn hart vernield
Hij hoorde hoe ik gilde
Omdat ik een vriend
Maar hij liefde wilde
Te laat beseffend hoe het ging
Omdat ik toen al
Aan spijt ten onder ging
Reacties op ‘ Wat ik werkelijk fluisterde’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!