Mijn glas
kijk niet, maar zie me
zie me, lachend en met tranen
tranen, ook voor mij soms onbegrijpelijk
onbegrip, heb ik al zo vaak ervaren
misschien is dat mijn eigen schuld
ik schuil achter mijn lach
stiekem toch heel kwetsbaar
een muur van glas, lijkt voor mij een spiegel
kijken naar mezelf is moeilijk
in een wereld die ik niet begrijp
waarom doen mensen elkaar pijn
en voel ik me zo alleen
ik doe mijn best om sterk te zijn
en lijk dat meestal ook
maar mijn pijn zit van binnen
het pompt maar rond en rond
spiralen, nog erger dan cirkels
cirkelen, in je eigen gevoel van binnen
van binnen, zit mijn kleine hartje
mijn hart, wat geeft om anderen
naar buiten kijken doe ik wel
als de ander nu maar straalt
kritiek kan mijn glas laten barsten
alsof een fel licht naar binnen dringt
een kus of een lief woord
dat breekt mij ook
en vervangt glas door zonnestralen
een kring mensen om mij heen
als ik vleugels had vloog ik naar de zon
om het glas te laten smelten
mijn hartje te vullen met warmte
blijven vliegen tot liefde overal was
warmte, zoals de zon op mijn huid
mijn huid, wil aangeraakt worden
raak me aan, en laat me stralen
zodat iedereen me ziet
Reacties op ‘Mijn glas’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!