adrea johanna

je bent gegaan, en vergeten
dit zo dierbaar in wensen
je hebt geblokt, werkelijkheid
het verstand, de mensen
laat los de warmte
zo verslavend terug getrokken
jou manier van spreken
met een omweg toch betrokken
niets langer te delen
zuurstof vanzelfsprekend
herinder de god vergeten dag
op zoveel moois gerekend
je wereld was te groot
helderheid, ontkend
zelfstandig afhankelijk
door niemand geremd
de handen van je afgetrokken
na meerdere pogingen mislukt
ook ik zal leren loslaten
wanneer de schuld mij onderdrukt