het zuigt me leeg

stille tranen spoelen
de kleur van mijn gezicht
geloofwaardigheid eraf

ik herinner me de wereld
zoals ik die weken zag
maar ben vergeten hoe

zie nu nog enkel ellende
het is de moeite niet waard
ik wil het niet zien

ik wil spullen kapot maken
mensen breken en doden
maar bezwijk onder de pijn

ik beangstig mensen passief
de muur hoog, grendel ervoor
hard als steen, lijk onverwoestbaar

zwakte wordt gewroken
door de appel des heils
ik ril van het braaksel

ik wil het heft in eigen hand
mijn leven zelf beëindigen
de meest gruwelijke dood

dat zal hen verlossen
van wat mij breekt
ik weet dat ik ongelijk heb

mijn handen vinden geen rust
klauwen aan mijn haar
openheid zou verlossing zien

de schaamte weerhoudt me
hun handen vast te pakken
schijn angstig neer te leggen

ze snappen de pijn niet
zien niet mijn alledaagse gevecht
zelfs als ik vrolijk ben

maar het vreet aan me
het zuigt me leeg
ik kan niet langer