Belofte...

Belofte

Daar zit ik dan, in elkaar gedoken, bang en machteloos,
Maar diep van binnen ook heel boos.

Ik mag niks, ik zeg niks, ik doe niks terwijl ik over vrede droom,
Ik denk aan de lente, en zie mezelf weer zitten onder de bloesemboom.

Toen keek ik nog naar de blauwe lucht,
Maar nu, ik zucht.

De witte wolken en de sterrenhemel die ik nu zo mis,
Een jaar geleden wist ik nog van niks.

Maar nu heb ik het gevoel dat ik niks meer waard ben,
Ik ben alles kwijt, iedereen die ik ken.

Behalve mijn zusje, die haar hand op mijn schoot gelegd heeft,
Ik voel dat ze heftig beeft.

Zelf zit ik ook te beven,
Ik heb haar beloofd dat we blijven leven.

Want ooit zal er vrede zijn,
We zullen bevrijd zijn van de angst en de pijn.




Dan hoor ik voetstappen lopen,
Opeens gaat het luik boven ons open.

Een hoofd van een soldaat kijkt ons boos aan,
Mijn zusje wordt gevraagd om op te staan.

Hij ziet mij niet,
Ik hoor opgelucht te zijn maar huil van verdriet.


En nu, jaren later krijg ik waar ik van droom,
Daar zit ik dan, onder de bloesemboom.

De oorlog ik klaar,
Maar ik voel me een leugenaar.

Ik kan nooit meer vredig dromen,
Want ik ben mijn belofte niet nagekomen...