tranen

met tranen schrijf ik een gedicht
met een stomme gezicht kijk ik er maar naar
zonder wat te vragen of te zeggen
ik kan gewoon niks uitleggen
ik weet niet wat ik voel
ik lach maar huil ook
lachen doe ik omdat ik het niet wil
waarom huil ik
waarom ben ik verdrietig
waarom
papa oma jullie zijn gegaan
ik weet niet wat ik moet doen
ik huil maar lach ook om de leukste momenten
zo gaat het elke dag maar weer
huilen lachen schreeuwen
alles wel een keer
maar wat ben ik nou werkelijk
wat ik nou echt wil
ik weet het niet meer
huilen lachen gillen ik weet het niet
hoort het dan toch bij het rouwproces
gr marietje