nottebohm

dreigende wolken als rook van een brand
maken de hemel dreigend
vervallen kasteel op het platteland
bewoond nog, maar wel stilzwijgend

het groen van de bomen en de struiken
verbergt een wereld van angst en bedrog
het lijken versteende vermomde getuigen
van ’t bloedig verleden der bewoners alsnog

zo klinkt het verhaal in mijn fantasie
zo hoor ik het gegrom van geesten en spoken
wanneer ik dit landschap, dit park bezie
met daarboven amechtige onheilskolken

het dondert het bliksemt het giet water neer
op het oude huis door mensen gebouwd
het geselt en teistert het oude verweer
eenzaam en alleen verstoken en oud