De rat, de mol, de das en de pad

De wind waaide door de wilgentakken
tot in de haard flakkerde zelfs het vuur.
Binnenzijn was geboden op dat uur.
De winter had het witte land te pakken.

Maar het dak kon de sneeuwvracht lijden
en door de ramen zagen zij het stuiven
en het dode riet tot de grond toe buigen.
Kortom het waren echte kneutertijden.

Tot plots de pad luid begon te kwaken
van: ‘Ratje, Molly en jij dikke Das’
(alsof de eindtijd aanstaande was)
‘Moeten wij niet ons luie leven laken.

Moeten wij de kou niet gaan ontberen
en de sneeuwjacht op lange latten gaan trotseren?’
‘Goed’, zeiden de heren, ‘maar eerst wat oude port
en dan praten we wel over wintersport’.

Toen het laatste glaasje was genoten
Lag Padje in zijn luie stoel op apegapen
en heeft daar tot de lente toe geslapen.
Zo werd onrust met begrip overgoten.

Guido van Geel