Aan Pablo Neruda

Uit: 'Het modern gemak'

De grote wurgslang huist nog in de bergen
en wacht van de mensen ver zijn kans
tot het bloed weer uit de stenen stroomt
om zich achter de koperrode zon te sterken

Tevergeefs gloort nog de hoop op vrije voren
die dorsten en sterven in de woeste droogte
als alles de dood is, graaft de slang het water nader
naar haar oogst verrijkt met de kinderen hun mineralen

Later in de koele ochtend klaagt een klarinet
van ver aangedragen door de woordeloze nevel
van alle kanten komen vergeten muzikanten
naar de laatste boom die daar schaduw werpt

Daar zingen duizend stemmen door lange tonen
tot de stenen verbrijzelen en zaden zwaaiend kiemen
waar de nieuwe tijd met de oude geesten gelukzalig
aanzit aan de lange tafels tot ver voorbij de horizon.

Guido van Geel