Het spijt mij.
Soms wilde ik teveel, sorry,
soms wilde ik niets, soms deed ik net als of,
en heel soms keek ik niet meer terug, sorry.
het spijt mij.
Soms graaf ik mijn eigen valkuil,
soms lieg ik voor mijn eigen bestwil, sorry,
maar wat me niet spijt, dat wil ik ook niet kwijt. Het spijt mij.
Soms gaat het verdriet niet weg, sorry,
soms doe ik me zelf onbewust pijn,
soms weet ik niet wie ik zal moeten zijn, dat spijt me juist niet, omdat het aan mezelf lig. Heel soms kan ik niet wezen, om dat te leren op lezen. het spijt mij.
Soms val ik keihard van de trap naar bene,
soms wil ik iets zeggen en dan... krijg ik er twee..sorry,
maar heel soms laat ik het niet er op uitkomen, zoals het hoort te zijn. het spijt mij.
Onbewust weet ik waarvoor ik leef, is voor lol, liefde en voor alles waar liefde en geluk voor bestaat, zoals mensen zijn, lachen en praat.
soms zie ik het andersom, soms denk ik niet na, maar als ik denk, denk ik aan iets heel bijzonders..alleen maar geluk, maar op een dag, zal iemand degene zijn, die dat geluks roosje pluk. Het spijt mij.
Reacties op ‘Het spijt mij.’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!