Tot morgen

De avond viel stemmig in nacht
als koor van welluidende kraaien
van zacht naar voller uitgehold
vlekte hij klaarte uit in donker


gehaaid als hij was zong hij
vermomd als merel
de schemering uit


verstoken van enige schaduw
lichtte hij maan en sterren
van hun bed en vrijde hen op
in het kleur van hun lommer


pas toen de hemel huiverde
van stille intieme geluiden
die over de grens van het waken
zijn dromen ontvoerden keek hij
nog éénmaal om en zei versluierd:


tot morgen, mijn lieveling.