vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Pauw
Zelfbewust en ijdel
snavel van me weg gericht
geeft hij mij het oog te kijken
met een nek zo stijf als stok
de veren slepend
op z'n schreden
als een bruidskleed
treedt hij weg en nader
om met pauselijke kreten
zich een kroon te meten
als een waaier wijd
met kleuren vol geweven.
Reacties op ‘Pauw’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!