Als nooit tevoren

Over mijn schouder kijk je mee
ik zie jou uit de hoek van mijn rechteroog
een wit skelet, reikend, uit het donker
doemend, het geheel ont(k)leed in
bleek getrokken beenderen
leun niet over mij, leen me wat tijd
het vlees is mij nog niet verdorven

hou de zeis voor het koren
want ik dorst nog altijd naar het brood
en woorden, honger naar de wijn,
bloed dat mij dicht als nooit tevoren

morgen misschien, als het licht in mij
ontwaakt, ik ontsnapt ben aan de wolven
die ik dien - die ik verdien met mate -
ik, een kind van de maan en het water
sta ik op en laat onbevreesd, op een avond,
mijn schaduw bij je achter.