de muur waarachter ik me verschans

men heeft niet door
hoe ik het afgelopen jaar
mijn muurtje weer voorzichtig
steentje voor steentje heb opgebouwd

de muur waarachter ik me verschans
dat van alle leugens honing maakt
elke traan een glimlach doet lijken
mensen tot een grote afstand drijft

ik ben de koningin te rijk
vastgeketend aan mijn eenzame troon
in een hoge toren opgesloten
in de diep gelegen kerkers verdwaald

de haat en woede razen binnen
waar ze alleen mezelf verwonden
kreupel maken, bloed vergieten
uit de voegen druipt enkel honing

de stadsbewoners zijn jaloers
maar zij zien het prachtige kasteel
niet de eenzaamheid waarin ik dwaal
de muur waar ik nog eens van afspring