niemand die mij ziet

Soms vraag ik mij af, wie kent mij echt,
wie ziet dat meisje, dat zo hard vecht.
Wie hoort mijn gedachtes en voelt de pijn,
wie ziet de littekens in huid en hart.

Iedereen die lacht met mij, ik lach met iedereen,
maar eigenlijk, heel eerlijk, voel ik mij alleen.
Niemand die begrijpt, de achtbaan in mijn lijf
en niemand die iets vraagt, naar alles wat ik verzwijg.

Ik oog relax en optimistisch,
ik zie ze denken: wat heeft zij toch een leven vol geluk.
Zij dragen niet de last op mijn schouders,
verslaafd aan seks en drugs.

Geen liefde kan ik houden, want houden van kan ik niet,
en soms ben ik wel eens boos,

dat helemaal niemand

dat ziet.