behagen

16/4/2015

een ruïne in de nacht
vervormd beeld
van lang vervlogen pracht
de natuur behalve heelt
enkel zijn plaats terugneemt

tijd in seizoenen vervliegt
teder en wreed
met de wisselende lucht
naar de toekomst schreed

soms hoorde je stemmen :
kinderen -
die de wereld verkennen
verder was er de metropool
boven straten -
onder het riool -
als een letterlijke metafoor
voor het onderbewuste

maar steeds bleef het onbehagen
nutteloos - als al die vragen
op een schaakbord - zwart en wit
zonder kans op verder behagen

zo kabbelde het leven
zijn onvoorspelbare stroom
is er amper iets -
dat de droom -
een begin - van gestalte geeft