IK WEEN OM BLOEMKOOL

IK WEEN OM BLOEMKOOL DIE GIJ WILDE KOKEN
( Naar Willem Kloos: "Ik ween om bloemen in de knop gebroken")

Ik ween om bloemkool, die gij wilde koken
En in de nieuwe snelkookpan vergaan
Ik ween omdat gij 't gas hebt aangestoken
Maar het helaas daarna is misgegaan:

Gij kwaamt, en 'k wist - gij zijt weer heengegaan...
Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken:
Ik zat weer roerloos, en at maar een banaan
En dacht: "Dat was weer drie keer niks, dat koken!"

Zo als een vogel in de stille nacht
Op ééns ontwaakt, omdat de hemel gloeit
Maar in het duister dan mistroostig fluit

Doe ik, na mijn vervlogen hoop, het gas snel uit
Ik mijmer in het donker, en slechts droevig vloeit
Bij d' aangebrande bloemkool, mijn zwakke klacht