vroeger

verdronken in gedachte zo verzonken in pijn. vraag je je weer af waarom alles niet als vroeger kon zijn. toen je nog kon dansen en springen
toen je nog zo blij kon zijn. toen je geen zorgen maakte om verdriet en pijn. toen je niet zo bezig was met hoe je moest zijn.
toen alles nog zo mooi was. de wereld om je heen. hoe je zo hardop kon lachen. ook al was je toen alleen
hoe een afscheid gewoon betekende. morgen zie ik je weer. toen deed de wereld en de mensen je nog geen zeer
hoe je kon stralen als je voor het eerst kon fietsen. zo trots kon je toen zijn. toen was het nog zo onbezorgt. toen was je nog zo klein
toen was je nog niet onzeker. toen was je echt niet bang. toen duurde wachten op morgen je niet zo lang.
je gooide je pijn en verdriet gewoon overboord. van onzekerheid had je toen nog nooit gehoord.
toen had je nog altijd een lach op je gezicht. terwijl je nu zo donker kijkt. toen was het heel normaal, wat nu zo verboden lijkt
je altijd blije woordjes zijn verandert in schelden met een grote mond. soms vliegen de gemene woorden alsmaar in het rond
maar laat je hoofd niet hangen. ook al heb je verdriet. je bent niet slecht. het is wat je in jezelf ziet
het leven stelt opzich niks voor want het is wat jij er van maakt. ook al is het leven dat wat jou steeds pijnlijk raakt.
ook al wil je weer zo leven. net als je vroeger kon. toen alles zo mooi leek en je leven net begon.
huppel door het leven. net als je vroeger deed. dan zul je zien dat je die nare dingen echt wel weer vergeet
mensen nemen afscheid en komen niet meer terug. en het leven is zo kort. het gaat zo vlug
vrienden komen en vrienden gaan. soms is echt te moeilijk om te blijven staan. maar denk aan vroeger.
hoe je je pijn weg deed gaan met de blik in je blije ogen. dit leven is echt. het is niet gelogen
vecht tegen je tranen en tegen je pijn. want dat meisje wat je vroeger was. dat zul je altijd zijn.