vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Galopperen
Als ik met haar galoppeer,
dan vergeet ik de wereld om me heen.
Ik beeld me in dat ik op een vlakte ben;
de zon schijnt, de vogels fluiten, de wind in mijn gezicht.
Maar vooral het hoefgetrappel onder me,
het pracht dat me draagt op 4 sterke benen.
Hinnikend stuiven we de vlakte af,
het lijkt eindeloos!
Dan dringt de werkelijkheid tot me door,
we gaan in draf.
Ik stuur mijn paard de andere kant op,
we galopperen en mijn droom begint opnieuw...
Reacties op ‘Galopperen’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!