Mijn opa!

Mijn lieve opa.

Vooral de laatste dagen van zijn leven,
was het moeilijk om aan te zien.
Om iemand zo hard te zien vechten
voor hooguit 5 dagen misschien.
Wat is het moeilijk om te weten
en je tegelijkertijd weer af te vragen
een lange tijd vol onzekerheid
nog hoeveel uren? hoeveel dagen?

En dan zit je aan zijn bed
een stilte, je gevoel niet uit te leggen.
Waarom is praten toch zo moeilijk ineens
terwijl je nog zoveel had willen zeggen?
hij is er nog steeds maar lijkt zo ver weg.
Je zit zwijgend naast hem en kijkt nog een keer
je zegt nog wat woordjes en geeft hem een kus
je staat op, kijkt en gaat dan weer
voordat je gaat draai je nog een keer om
een stralende glimlach staat op zijn gezicht
lieve ogen kijken je aan
je lacht, en dan gaan ze ogen dicht!

Vragen malen door je hoofd
beelden flitsen zonder doel
mooie herinneringen komen op
en ineens weer dat vreemde gevoel

je gaat zijn kamer binnen, weer die stilte
je geeft een kus op zijn wang
plots weer die tranen in je ogen
oh, opa ik ben zo bang.
je pakt zijn vertrouwde hand
en voelt het stromende bloed
en dan hoor je hem zachtjes zeggen
stil maar kind, het komt wel goed

overal neem je deze gedachten mee,
tot 10-1-2009 dat je hoort hij is op weg naar boven
op weg naar de hemel, naar god
maar je kan het nog steeds niet geloven
dat is niet waar. waarom zegt u dat,
dat doet u me toch niet aan?
totdat je van meerdere mensen hoort
dat hij echt is heengegaan

vanaf dat moment stort je wereld in
mensen steunen. maar het helpt niet
je voelt alleen nog maar groot verdriet

en dan zie ik hem weer in zijn bed
de tranen stromen over mijn gezicht
ik kijk. nog wel zijn glimlach op zijn gezicht
maar dit keer met ze ogen dicht
ik leg mijn hand weer op de zijne
maar ik voel niet meer dat stromende bloed
toch, in gedachte, hoor ik hem weer zeggen
stil maar kind, het komt wel goed.


Lieve opa u bent in onze gedachten we houden van u en denken aan u.