1001 Gedichten

1001 gedichten

Zet ook uw gedichten op 1001Gedichten.nl

Heeft u nog geen account? Meld u gratis aan!

Print dit gedicht
vorige gedicht

Weerloze Dood

Ik voel mij nog altijd wat raar in mijn vel
Mijn ziel voelt binnenin aan als een echt hel

Ik toon het niet aan de buitenkant
Maar ik sta echt op de laatste rand

De rand van mijn verschrikkelijk leven
Ik voel dat ik weldra niets meer kan geven

Daar is niemand waar ik mij bij kan uiten
Het is tijd om te gaan, naar buiten

Weg van wereld, de miserie en de pijn
Ik heb zo vaak gelukkig kunnen zijn

Toch verpruts ik het elke weer opnieuw
Ik wil niets meer, ik heb genoeg van al de nieuw

Het zal binnenkort voor mij kunnen stoppen
Ik hoef dan niet meer te kijken naar die gierige koppen

Mijn lot is een waar feit geworden, hoe erg het ook is
Ik verlang naar die leegte in mijn hoofd, die grote wis

De wis van mijn bestaand op de wereld, zo voel ik geen pijn meer
Het is de enige oplossing tegen die dodelijke kwellende zweer

Ik kan enkel nog maar mijn gevoelens verbergen
Zolang dat ik mijn vreselijk leven nog moet tergen

Weldra zal ik kunnen binnentreden in de dood
Het is nu voor de moment echt zo een grote nood

Ik verlang naar die wonderbaarlijke eeuwige stilte
De dood die ik altijd wou, sterven in de ijzige kilte

Ik moet nog enkel een goed plan bedenken
Zodat ik al die pijn ineens kan wegschenken

Ik wil iedereen verlossen van mijn heel gedoe
Ik ben het ruziën over het verliezen van mijn geluk zo moe

ik doe het enkel en alleen omdat ik van jou wil houden
ik val toch maar ergens in de verte zonder pijn in de gelukkige wouden

het is wat iedereen altijd al wilde
spijtig dat niemand mij kilde

het zou een heel miserie gespaard hebben
dan zou ik niet vastzitten in die heel webben

de webben van pijn en verdriet met een hart dat nog enkel kan bloeden
de pijn wordt gewoon ondraaglijk, mijn leven is niet meer te behoeden

daar is maar iemand die mij kan helpen
degene die mijn bloedend hart kan stelpen

degene waar ik alles voor zou willen doen
spijtig van die laatste vreselijke ruzie toen

ik heb echt spijt dat ik ooit heb terug gekrabbeld
dan zou ik nu nog gewoon kunnen hebben gebabbeld

nu ik jou niet meer heb wil ik niet meer leven
het heeft geen nut meer voor mij om nog iets te geven

al dacht vechten ervoor zuigt de hele fut van mij op
mijn ziel, mijn hart, mijn conditie zijn al lang uit top

ik ben te ziek van zoveel te wenen voor jou, te moe van het proberen
de mensen zien mij lachen maar vanbinnen kan ik mij niet meer weren

ik voel mij iedere dag meer van de wereld hier wegzweven
ik kan niets meer van mijn gevoelens nog aan elkaar weven

het is hopeloos om nog te blijven vechten voor iets wat ik toch niet terug kan krijgen
mijn leven, mijn ziel, mijn hart is gewoon echt helemaal kapot, het valt niet meer te rijgen

dus de enige oplossing ik is schreeuwen naar mijn lot, die hoge nood
ik verlang iedere seconde meer naar die verscheurende dood

jij bent de enige mijn leven die mijn pijn overtreffen zou
jij bent de enige waar ik elke seconde met ziel en hart van hou




vorige gedicht
Toevoegen aan favorieten

Ingezonden door

Geplaatst op

Over dit gedicht

ware gevoelens

Geef uw waardering

Op basis van 5 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.

Social Media

Tags

Dood Hoop Liefde Pijn

Reacties op ‘Weerloze Dood’

Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!

Reageren

We gebruiken uw gegevens alleen om te reageren op uw bericht. Meer info leest u in onze Privacy & Cookie Policy.

Wilt u direct kunnen reageren zonder elke keer naam en e-mailadres in te voeren? Meld u hier aan voor een account!

Weerloze Dood