Waar tijd de hemel raakte

in zacht geroezemoes
parelde een hoge lach
ik voelde dat je nader kwam
wist dat jij me zag

je liep mijn ogen in
gedachten vol met stilte
eindelijk weer samen
na eeuwen zonder namen

handen vonkten
in het tasten naar elkaar
we pasten in perfectie
liefdevol in elk gebaar

we zaten daar
waar tijd de hemel raakte
een woeste zee zijn
eigen horizon vermaakte

we gingen terug
naar paradijselijke sferen
de schepping werd vernieuwd
we mochten het nog eens proberen


wil melker
10/12/2011
www.wilmelkerrafels.deds.nl