Klein meisje en zieke man

Klein onbekend meisje...vaak moet ik aan je denken als ik aan mijn vader terugdenk in het ziekenhuis.
We zaten gespannen in de wachtkamer...wachtend op een uitslag ....te staren naar...ja naar wat?
En jij zat op schoot van je mama te kirren naar mijn vader...jij voelde je daar prima thuis.
Je mama zette je op de grond...en je keek nog even rond om te kijken of die man er nog zat,
En ja...daar ging je...kruipend naar die ozo zieke man waarvan de ogen begonnen te stralen.
Te stralen omdat jij kirrend en kruipend op hem afkwam en voor hem ging zitten met je armpjes omhoog.
Onze pa pakte je op...drukte je even tegen zich aan...en jullie keuvelden samen in niet te verstaanbare talen.
Jij veranderde op een cruciaal moment zo klein als je was de sombere kleuren in die van een regenboog.
Jij maakte dat wij konden lachen en nam de spanning iets weg door je gulle lach en guitige blik.
Want wij zagen hoe pa opging in dat kleine meisje dat zoveel aandacht voor hem had daar in die kille hal.
Zo mooi om te zien...een zieke man en een klein mooi meisje...elkaar nooit gezien...en dan is er die klik!
Een meisje aan een beginfase van haar leven....en mijn pa die weet dat zijn leven binnenkort eindigen zal.
Onze pa is niet meer bij ons....zijn leven hier op aarde is voorbij.
En jij kleine meisje zal nu vast kunnen lopen en praten en hopelijk nog net zoveel lachen als toen.
Wat waren we je toen dankbaar....op een zwaar moment maakte jij pa even blij.
Jammer dat jijzelf niet weet wat je voor een doodzieke man hebt kunnen doen