Mijn verleden

Het verleden Doet mij pijn.

Het doet mij pijn, pijn om trug te denken aan mijn tijd.
Zoveel allende en zoveel strijd.
Niet gewoon heb geen spijt.
Over dingen wat ik heb gedaan, het wil mij niet laten gaan.

29 jaar ben ik in het bestaan.
Ik heb elke weg al begaan.
Advies luisterde ik niet naar.
Ik was me zelf en daarmee klaar.

Luisteren en gehoorzaam.
Ja daar had ik wat aan, ik zag me zelf al gaan.
Zo'n lief jongetje en zo begaan.

School was geweldig en zo aangenaam.
Dat de Kinderen mij ook zagen staan.
En zomaar vriendjes nam ik aan.
Tot ik een klasgenoot met een tafel achter na was gegaan.

Thuis situatie onhandelbaar, 
Mij konden ze niet meer aan.
Waar luisterde ik nou nog naar?

En dus vandaar uit huis gehaald 
En in een tijdelijke groep geplaatst.
Onbepaalde tijd  heimwee kwam in de plaats.
Wilde weg trug naar huis.

2 jaar later nog thuis niet bereikt.
Papa, komt mijn halen met de trein van Drie huizen naar Alkmaar rijd.
Mama wacht op mij thuis en heeft een lekker maaltijd bereid.
Spanning en verdriet wanneer ik mijn familie zie.

Weekend weer voorbij en papa ging met mij mee in de trein.
Van Alkmaar naar drie huizen in een kleine tijd.
Afscheid nemen van me vader doet me zo veel pijn.
Ga niet weg kom trug en wil bij me zijn!
Daar ging papa weer trug met de trein om bij mama te zijn.
En het doet mij tot op deze dag nog zo pijn.
Hoe het voor hun heeft moeten zijn.
Zo alleen zonder mijn aanwezigheid.

Nooit gezecht hoeveel ik ze heb gehaat.
Heb ik voor me zelf bewaard.

21 jaar en de leef groepen waren klaar.
Ik kon naar huis, naar mijn oude bestaan.
Me familie weer zien, ja daar wilde ik voor gaan.

22 jaar en denkend dat alles goed is gegaan, 
toch maar voor eigen huisje  gegaan.
Alles ging goed geen geklaag.
Tot op een dag dat je telefoon gaat.
Het is je beste maat, Die je verteld dat je vader is gegaan.
Hij kon blijkbaar de diagnose over mama niet aan?

Altijd om 8 uur opgestaan, om meteen naar pa en ma te gaan.
Waarom liet mijn wekker dit keer mijn droom niet over gaan,
Zodat ik dan eerder naar papa en mama was gegaan,
En papa niet zou gaan, hoe was dat dan gegaan.

Niet meer kunnen denken gedachten geblokt.
Verdriet kon ik niet vertonen want ik wilde sterk voor mijn
Moeder over komen.
Mijn tranen bleven niet beschijden toen ik de kamer binnen dwaalde.
Keek me moeder in haar ogen, we konden het niet geloven.

Een jaar later was ook helaas mijn moeder gegaan.
Ik heb nog tot de dag van vandaag 1 flashback die niet nooit
Meer weg zal gaan.
Iemand van je familie die zo sterk is en zo hulpzaam door zijn knieën is gegaan en zich zelf heeft laten gaan aan de zijde van ons mama.

Nu ben ik van dag tot dag en denk aan vroeger
Of dit allemaal anders was gegaan, als ik anders had gedaan.

Ik kan me ouders blijven haten en de schuld op hun blijven verhalen,
Maar ik was de gene die dit waar maakte.
Ik was de gene zonder geweten. 
kon ik  normaal gedragen of was dat al te veel om te vragen.

Nooit goed begrepen waarom mijn ouders me weg deden
Waarom ze niet van me hielden zoals ze van mijn broers en zussen
Deden,
Altijd de vraag waarom, waarom ik? Waarom nu?
Al die tijd de verdriet die om ging in boosheid en haat.
Als me vader me weer verlaat, en terug gaat naar Alkmaar

Ik ben nu volwassen en begrijp goed hoe het is gegaan
Al die jaren 
alle maanden 
alle dagen 
elk uur
Gedachten die me achtervolgen
Waarom dit zo ver heeft kunnen komen

Niet omdat ik lief was, of dat ik gehoorzaamde
Niet omdat ik respecteerde of mensen negeerde
Niet omdat ik luisterde wil of liever weg liep
en elke keer na riep of dit daadwerkelijk hielp

Pijn en verdriet sloeg om in woede
Een klasgenoot bijna in coma
Nadat hij een school tafel op zich af zag komen

Geloven deed ik niet want god... Die is er niet
Alles wat ik heb beleven, ik wil het een nieuwe kans geven
Alles weer beleven en veranderen zou top wezen

Alles wat er is geschreven heb ik nu een plekje gegeven.
Alles wat ik heb gedaan 
het spijt mij voor de rest van mijn bestaan

Moeders en vader, sorry dat ik vroeger niet gehoorzaamde
Sorry voor mijn doen en laten
Sorry voor de koste die ik voor jullie maakte
Sorry voor de problemen die ik toe behoorde

En dat ik mezelf niet kon plaatsen net als de rest
Van de geboren.
Sorry voor de verdriet
Sorry voor het haten

Het was niet terecht maar kon het niet laten
Maar een ding heb ik geleerd en wil het wel vertalen
Ouders zijn er voor jou en om van jou te houden
Je kunt ze vertrouwen, een relatie op bouwen
Je kunt ze alles vertellen
En blijven even veel van je houden.

Bedankt pa en ma voor de keuzes die jullie hebben gemaakt.
Die hebben mij gemaakt hoe ik nu besta.

Ik hou van mijn broers en van mijn zussen.
Het spijt mij dat ik mijn verdriet en pijn weg drukte
Ik praat niet graag, het doet mij pijn, ik wil niet weer aan het lijden zijn.
Ik ben niet open maar zo gesloten dat alleen in dichten ik weet te biechten.

Dichter,  J.r.b