Zweet
Sinds jaar en dag komt het eruit
rivieren stromen uit mijn huid
de dieren die erin verdrinken
en alle dagen moet ik stinken
ik zweet meer dan ik zelf bevat
mijn haar en mijn kleding, altijd nat
wanneer de sluizen opengaan
dan kan zelfs een fontein ontstaan
als mooie zomerdagen komen
dan laat mijn huid rivieren stromen
kaskaden gutsen bij de vleet
en op de aarde druipt mijn zweet
het is mijn noodlot, ga maar na
of ik nu lig, of dat ik sta
ik zal geweldig transpireren
ook al bevriezen alle meren
het is wat raar maar ongelogen
ik zweet zelfs uit mijn beide ogen
vertel dan dat het tranen waren
om mij de schaamte te besparen
dus draag ik zwart maar niet uit rouw
en lang bij mij blijft nooit een vrouw
ik blijf een buitenstaander toch
en als ik dood ben, zweet ik nog
Reacties op ‘Zweet’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!