Druppel des Levens

Ik liep laatst nog dwalend door de woestijn
toen ik op het zand een druppel zag
die vlak daarvoor er nog niet lag
en nergens van gekomen kon zijn.

"Drink toch, drink!" is wat mijn lichaam riep,
maar de tocht is zo oneindig lang
en de dorst te groot, zo ben ik bang
dat ik hiervan onmogelijk geniet.

Zo keek ik slechts, terwijl ik dacht
aan hoe elk uur de druppel bezwaart
met leegte tot je niets meer zag

Ik wenste het een goede vaart,
maar fluisterde daarachter zacht:
"Je was de woestijn toch niet waard."

Vlak voordat ik al vergat.