Stapje voor stapje

Weet je hoe het voelt om jezelf niet te durven zijn,
bang om te ontdekken dat je diep van binnen
misschien helemaal niet zo lief en aardig bent als iedereen zegt.
Bang dat iemand dat zal zien, en je dan gewoon weer afwijst.
Weet je hoe het voelt om jarenlang te moeten horen
dat je helemaal niets waard bent, dat je alleen maar een last bent
en in de weg loopt.
Ze stampen het zo in je hoofd, zolang, tot je het zelf gelooft.
Weet je hoe het voelt, om de weg kwijt te zijn naar je gevoelens,
want jarenlang probeerde je gewoon niet te voelen,
drukte je alles gewoon maar weg.
Geen pijn, verdriet en angst, maar ook blijdschap en genot
voelde je niet meer.
Je wordt het zo gewoon, dat gevoelloosheid na een tijdje zalig wordt,
want als je al die gevoelens zou toelaten, dan ga je er gewoon aan kapot...
Ik weet dat het niet makkelijk is, niet voor mij en niet voor jou:
want telkens je me zo bemoedigend aankijkt,
telkens je probeert me te begrijpen, zou ik willen huilen,
maar steeds stuur ik mijn tranen terug naar binnen.
Telkens je een stapje dichter bij die goed verstopte gevoelens van me komt,
duw ik je wanhopig weer van me weg, ook al wil ik je zo graag toelaten.
Gevangen in een web van gevoelens, ik wil ze uiten, maar het lukt me niet.
Ik hoop dat je me begrijpt...