De mens met Schizofrenie
Met angstige ogen kijk ik in het rond
Op zoek naar bevestiging; ‘’ik ben toch niet gek?!’’
De realiteit bijna uit het oog verloren
Laat ik mij door stemmen en gedaanten storen
Diepgeworteld, in mijn eigen wereld terug gekropen
Vraag ik mij af waar is het misgelopen?
Onwetendheid en onbegrip vieren hoogtij
Banden met familie en vrienden vervagen
Moederziel alleen blijf ik achter
Is alle hoop dan vervlogen, ziet niemand mij nog staan?
Zit ik gevangen in mijn eigen realiteit, of zijn er toch nog mensen met mij begaan?
Een sprankje hoop doet leven, wie zou mij dit geven?
Samen praten, opzoek naar mijn krachten en mijn wensen
Hiermee verleg ik hemelsbreed mijn grenzen
Mogelijkheden verkennend, op zoek naar dat sprankje geluk
Empatisch bejegend met acceptatie en respect
Vecht ik voor de verwezenlijking van mijn wensen…OPRECHT!
Samen sta je nooit alleen
Een schouderklopje een steuntje in de rug
Geven mij de kracht om door te gaan
Om mijn wensen te realiseren in het verdere verloop van mijn bestaan
Â
Â
Ingezonden door
Geplaatst op
30-07-2015
Over dit gedicht
Dit gedicht heb ik geschreven om mensen duidelijk te maken wat er omgaat in iemand met de aandoening Schizofrenie
Geef uw waardering
Op basis van 4 stemmen krijgt dit gedicht 3 van de 5 sterren.Social Media
Tags
SchizofrenieReacties op ‘De mens met Schizofrenie’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!