Et in Arcadia ego

Losgegespt ligt het kuras op het gras,
de helm, vizier omhoog er keurig naast.
Het zadeldeken, uitgespreid,
nodigt na de wijn en liefde
tot vadsig nagenieten
'et in Arcadia ego...'

Sluimerlui naproeven:
het aaiend lippenspel,
het dartel kussen, tong zoekt tong.
Die, plots gevorkt,
tot in de strot
giftig gal ontlaadt
het zerpe vuur baant zich een weg
door maag en darm.
De bittere dood...

De weke buik beroerd door
speelse vlindervingers,
liefkozend strelend.
Tot plots nagelvlijmen
de tere huid doorgraaien,
het dunne vlies der ingewanden scheurend.
De scherpe dood...

De mond die zacht de roede koestert
ontbloot de tanden, bijt zich vast
in het zachte ebben van voldane lust.
En scheurt het delicate vlees
tot rauwe rafelige homp.
De doffe dood...

De schreeuw van pijn en onmacht
blijft bonzen in de borst,
het hart geklemd in kille kramp:
kan iets nog minder pijn doen
dan ontwaken?