Altijd schuldig

Bedankt voor vanavond, gezellig zo’n keer
weer te praten, te lachen met drank.
Je weet dat ik graag over iets discussieer
en dat mócht ik, dus nogmaals mijn dank.
Vooral dat gesprek over huwelijkse trouw,
ik stond daarbij werk’lijk verstomd.
We hebben genoten, ikzelf en mijn vrouw,
van jouw mening, dat meen ik verdomd.

Je zei het zo prachtig: “Die huwelijksband
is het mooist’ wat op aarde bestaat.
Als alles vernield is, het huwelijk houdt stand,
dat is iets dat nooit meer vergaat.”
Jij vond ‘overspelig’ een heel smerig woord,
je vervloekte de ontrouwe man.
Zo’n man moest verdwijnen, zo’n vent was gestoord,
en ik dacht er het mijne maar van.

Maar tóen ging je verder en zei dat de vrouw
toch altijd de schuldige was.
Want zij gaf de aanstoot, zíj dwong tot ontrouw,
dát gaf naar mijn mening geen pas.
Ondanks je Moraal, je Religie, je Wet
is het uit met mijn engelengeduld.
Want je ligt elke week met míjn vrouw in je bed,
maar verdomme, geef háár niet de schuld!