CPTSS

Wanneer ik in de spiegel kijk.
Vraag ik me af wie ik zie.
Niets aan de hand als ik het zo bekijk.
Ik zie geen littekens en geen fobie.

Het gevecht in mezelf is de herinnering.
Waarom ik van anderen verschil is dan de vraag.
Waarom voel ik van mezelf niet die waardering?
Komt het door het misbruik of toch door de slaag?

Ik voel mijn verdriet maar hou dat dan tegen.
Mijn echte ik wil het schreeuwend laten weten.
Waarom werd het destijds allemaal verzwegen.
Al die ellende die ik liever was vergeten.

Ik wilde het liever niet uitleggen al die pijn.
De littekens van binnen blijven bloeden.
Het voelt niet goed om anders dan anderen te zijn.
Jaren lang opgekropt verdriet, angst en woede.

Die alertheid van binnen, wat er om me heen zal gebeuren.
Nooit eens ontspannen en altijd op mijn hoede.
Het kleine jongetje dat nooit heeft kunnen treuren.
Voelde nooit verdriet, maar wel al die woede.

Nu heb ik meer dan een jaar EMDR gedaan.
De CPTSS zal nooit helemaal verdwijnen
Zal ooit die pijn en de vraag waarom, weer weggaan?
En zal ooit dat kleine ventje weer verschijnen?

Al die tijd dacht ik, het ligt aan mij en niet aan de ander.
Ik heb het verdiend, die ellendige tijd!
Nu ben ik ouder en heb het gevoel, dat ik verander.
Het gaat nu wat beter en misschien raak ik die toplaag toch eindelijk kwijt.