De feestganger

In treurigheid schemert het licht
als rijgt de ochtend naar de avond
waar geen kleur het grijs verbreekt
slaat de weemoed zijn genadeslag.

In mistroost miezeren de wolken
als zwijgt de aarde in de grond
waar geen geur de schimmel breekt
laat de spijt de tijd knagend treuren.

In beklag waant de jenevertraan
alsof de wereld in hem redding vond
waar alle adem naar de lijken stinkt
baat hem geen ochtend meer te vieren.

Guido van Geel