Wrak

Het doet van binnen zo enorm zeer,
Alleen de zee weet wat mij bezielde,
Dat ik mijn baken en mijn kompas,
In onstuimig weer zo jammerlijk vernielde.

Fluisterende golven beuken onbaatzuchtig,
Mijn lichaam tot een hol karkas,
Ben ik geworden tot de verlorene,
Die eens zo trots de jouwe was.

Nu ben ik een zinkend wrak,
Vastgeroest voor anker in een wenende oceaan,
Eenzaam en aangevreten door bijtende tranen,
Reddeloos aan het vergaan.

Blaas nog eenmaal je hartstocht in mijn zeilen,
En gooi alsjeblieft, ik smeek het je, dat laatste stukje touw,
Om samen naar de regenboog te drijven,
Dan weet ik dat je nog van me hou.