Tussen de korenschoven

Ik heb genoeg van woorden die gevleugeld
zijn kom laat ons onbeteugeld
zijn zolang er nog geen azijn stroomt door onze aderen
breng ik je zonder pardon pardoes naar hogere sferen

in de tussentijd rijm ik negentien strofen
terwijl wij liggen tussen de tarweschoven
en wij naar de strakblauwe hemel staren
de ook tanende en weldadige zon nastaren

zijn we puur, zijn we alleen op deze wereld
kom ontdoe je spontaan van alles, zelfs je haarspeld
en hoewel het stro kriebelt tussen onze ledematen
kelen wij ons liefdeslied luidop in vierkwartsmaten

ik schik me in jouw montere bevalligheid
en wil eigenlijk nog maar even één ding kwijt
dat ik lijd aan de ziekte van zeven verliefdheden
ik aai je rode haren, laat ons meer plannen smeden.