In De Steek

Toen ik in het diepste dal zat
bleef jij boven op de berg staan.
Toen ik je het meest nodig had
vond jij het tijd om mij te laten gaan.

Je liet me vallen als een baksteen
in de diepe wensput van het leven.
Jouw probleem was het die verdween.
En ik moest het je maar leren vergeven.

Na veel wegen en wikken
is dit wat jou het beste leek.
Je liet me stikken.
Je liet me in de steek.

Soms kijk ik nog hoopvol naar boven,
maar je vindt mij jouw blik al niet meer waard.
Valse hoop kan ik mij niet meer veroorloven.
Dat dit nu mijn leven is, is wat ik aanvaard.