Carpe diem

Ik lag op mijn rug
ik keek naar de lucht
de wind suisde
en ik sloot mijn ogen

de wereld verdween
en ik zag rood
als ik met mijn ogen kneep
zag ik zwart

ik werd bang
wat als de wereld
zomaar verdwenen was
als ik mijn ogen open deed

waar was ik
als de aarde
er niet meer was
of was ik er dan ook niet meer?

Na wat twijfelen
opende ik mijn ogen
de wereld was er nog
ik juichte

ik sprong op
en omhelsde iemand
‘wat fijn’ zei ik
‘dat jij er bent’

de iemand keek verbaasd
was iemand dan niet blij?
Dat iemand nog leefde?
Ik was wel blij

‘begrijp je het niet?’
vroeg ik aan iemand
iemand keek zorgelijk
‘ik ben wel blij dat ik leef, waarom jij niet?’ zei ik

iemand lachte
‘nou,’ zei iemand
‘dan ben ik ook wel blij’
iemand schudde het hoofd

ik lachte en plukte een bloem
‘hier’ zei ik
‘neem maar en vier je leven’
en iemand plukte ook een bloem voor mij