Op de Dam

Omdat mijn beste vriendin haar partner nog altijd mist. Geschreven voor haar, omdat ik haar emoties zie, het gemis weet en de pijn voel. En omdat ik van mijn beste vriendin hou.


Het was 3 mei. Laat in de avond, ik ging nog even langs jou ouders. Ik wilde wat met je ma bespreken over je verjaardag.

Je bent al heel lang van huis, het gemis word steeds erger.

We hadden al zes jaar een relatie, ik heb nooit een goede band met je pa gehad.

Je moest op je 18e het leger in, dat kon ik je pa niet vergeven. Ik neem t m nog elke dag kwalijk, het was niet eens je eigen keus.
Na maanden lang van gemis en geen gehoor kregen we antwoord op de stilte, maar hierop ben ik altijd bang voor geweest..

Ik heb je 12 jaar lang in mijn armen kunnen houden. Twaalf jaar goede en slechte tijden met je meegemaakt. En het hadden er zoveel meer kunnen zijn.. Je bent en blijft mijn mannetje en als het kon had ik het terug gedraaid.

De avond dat ik bij je ouders langs ging, kwam het allerslechtste nieuws. "Het spijt me, hij is gesneuveld. Hij komt niet levend terug. Hij heeft zelfmoord gepleegd." Vertelde je collega met een hogere positie.

Een rollercoaster aan emoties overheerste mij. Het kwam als een schok. Het verdriet ging door merg en been. Ik besefte het me niet..

Mijn mannetje.. altijd heel positief, bleef lachen wat er ook gebeurt en je had zóveel geduld. Je bent 24 jaar geworden..

Nu, één jaar verder. Ik sta op de Dam.
Te luisteren naar al die verhalen over slachtoffers die gesneuveld zijn door kwaadwillende, en al die soldaten die zijn gestorven voor Volk -en Vaderland.

Dat vrijheid een recht is, en geen vanzelfsprekendheid.

Maar nog altijd ben ik in strijd met mijn emoties en het gemis. Je warme armen om me heen, je lieve stem en je leuke lach. De jongen van 12 jaar op wie ik verliefd werd, en de jongen van 24 jaar waarvan ik afscheid heb genomen.

De momenten dat jij terugkeerde naar huis, maakte mijn hart een sprongetje. Elk weekend, na elke oefening en zeker na elke uitzending. De momenten dat ik post ontving waren de leukste als ze van jou kwamen.

Maar de laatste missie schreef je bijna niets. Voor je vertrek was je stil, anders, als ik het had geweten, had ik dan iets kunnen doen waardoor je dit niet had gedaan?

Tijdens de twee minuten stilte spook je de hele tijd door mijn hoofd. Als een film worden alle herinneringen afgespeeld. De leuke en de minder leuke. Als het Wilhelmus klinkt, staar ik een soldaat aan die in de houding staat. Ik knipoog naar hem en verlaat het plein op de Dam.

Ik heb nóg meer respect voor defensie en militairen gekregen. Wat zij meemaken is niet menselijk. Hoe zullen hun moeder's zich voelen? En hun vader? Waarom laten ze hun kind gaan? Waarom moeten militairen zoveel zien en lijden?

Ik mis mijn mannetje. Mijn vriendje, mijn lieverd.. ik mis je warme armen, je leuke gezicht en lieve lach.

Elke dag brand ik een kaarsje voor je. Ik kan je niet loslaten. Je bent mijn held.
Ik huil.. Tranen.. Ik mis je...