De verdronken stad

Uit 'Het geriatrische avondmaal'

Op het dak van water dobbert het einde
als een ontstoken huid van wat overbleef
van alles dat door de darmen de stad uitdreef.
In de bocht van het water stroomt het veek

als een teken van wat er komen gaat
uit de zweer die alsmaar leger loopt.
In de zee van water de dood zich hoopt
als het offer op aan wat het licht verlaat

overal alom lager alom lager alom lager
tot in de eeuwige duisternis er ogen zijn
er tanden zijn er darmen zijn er honger is
het beest is dat oprijzen zal zich bevrijden zal.

Guido van Geel