Androgyn

Ze streek een kalme zachte adagio
over het snarenspel van zijn emoties
hij nam daarvan al huiverend noties
en zijn hart zinderde in dubio

weer wilde ze hem nu kluisteren
schalmen weerklonken in zijn geestesoor
over zijn vrijheid die hij weer verloor
haar slepende hartenpijn zou hem ontluisteren

in weerwil van alles hield ze nog van hem
staandevoets zou ze hem laken
en hartenkreten zou ze slaken
als hij haar nu verliet voor hem.