Oehoe

Hij was pas verhuisd van de grote stad
naar een dorp op het platteland.
Zoveel rust had de man nog nooit gehad,
zo rustiek en daarbij zo charmant.

Elke avond, zodra de schemering kwam,
ging hij buiten de avondlucht in
en genoot in zijn tuin elke teug die hij nam
van zijn vrijheid, zijn nieuwe begin.

Daar hoorde hij plots in het donker de roep
van een uil, uit de rand van het bos.
Hij vormde zijn hand in een kom om z'n mond,
imiteerde de roep erop los.

En die uil gaf steeds antwoord, wat een geluk,
dacht de man, om te mogen beseffen,
dat natuur zo dichtbij is, het kon niet meer stuk,
beter had hij het niet kunnen treffen.

Deze communicatie ging wekenlang door
tot zijn vrouw in de dorpswinkel leerde,
dat een buurman, drie huizen verderop,
's-avonds óók met een uil converseerde.