Ze koos voor eenzaamheid
Ze koos voor eenzaamheid,
Haar pad kende geen weg terug,
Ze weigerde vooruit te kijken,
Haar blik ging naar de lucht.
Ze had geen reisgenoten,
Geen behoefte ook daaraan.
Ze wou alleen maar vrij zijn,
Van de kettingen rond haar lichaam.
Ze wou een vogel zijn,
Die wegvliegt van haar last.
Met medelijden dacht ze aan de bomen,
Die staan voor eeuwig vast.
Ook wou ze een vlam zijn,
Die danst altijd alleen.
Ze was jaloers op stoom,
Als ze zag hoe snel die verdween.
Misschien wou ze te graag,
Misschien wou ze te veel.
Maar op een koele winterdag,
Was ze weg van het toneel.
De bomen wisten hoe het zat,
De lucht hield stijf haar mond.
Maar volgens een getuige
Was het verhaal mooi afgerond.
Met uitgestrekte armen,
In de zon een laatste keer.
Liet ze al haar angsten varen en toen…
Was ze er niet meer
Ingezonden door
Geplaatst op
21-05-2009
Geef uw waardering
Op basis van 25 stemmen krijgt dit gedicht 4 van de 5 sterren.Social Media
Tags
Eenzaamheid VerdrietReacties op ‘Ze koos voor eenzaamheid’
-
Vrij zijn als een vogel ! Mooi gedicht. Groeten, Fairouz
Fairouz Azziz - 21-05-2009 om 16:52
-
wauw.... sommig mensen snappen niet hoe ze moeten schrijven maar echt.... dit is een gedicht dat ik niet wil vergeten... hij is te mooi om te laten varen als een vogel op de wind....
Ciltje - 02-06-2010 om 22:12
-
Wauw, wat beschrijf je dat prachtig zeg! Echt ontzettend mooi!
Irma - 16-03-2011 om 19:41