Die als roos geworpen is

handen klauwen
naar houvast
groevenloos voelt steen
nog zachter dan de dood
in uitzichtloos verglijden

het blauw dat
gele koren zingt in het
glooien van de hellingen
verblinkt als stilte in de
samenkomst van dalen

is wit het graf dat
sterven heeft gebaard
rust die neerdaalt
in de laatste strohalm
die als roos geworpen is