Sultan van mijn hart

De enige liefde in ons gezin kwam van mijn
moeder. Als ik mijn ogen sluit hoor ik haar
zachte bescheiden stem aan mijn oor die
fluisterde…

Mijn kinderen , jullie zijn het licht van mijn
ogen en jij mijn zoon, bent de sultan van
mijn hart.

Na drie dochters waar vader mijn moeder
persoonlijk verantwoordelijk voor hield
Ze waren immers vooral een kostenpost
werd ik eindelijk geboren..een zoon !

Wat een geluk was vertelde mijn vader me
later: mijn aanzien als man was al zo goed
als verloren. Ik schaamde me voor mijn vader
die mijn moeder meestal beleefd negeerde
alsof zij er niet toe deed en van tijd tot tijd sloeg

Tot ze haar mening nog maar heel zelden uitte
en uiteindelijk steeds minder vroeg.
Maar ook in die zware dagen liep ze over van
liefde voor ons , haar kinderen, haar leven.

En ze fluisterde : mijn kinderen, het licht van
mijn ogen en jij mijn zoon, de sultan van mijn
hart.

Mijn vader sprak er schande van dat hij een zoon
had zonder ruggengraat...die niet scheen te weten
hoe men vrouwen ( hij spuwde het woord bijna ) te
behandelen had. Als jong volwassene ging ik voor
het eerst tegen hem in.

Ik zal mijn toekomstige vrouw verwennen baba en
zal haar zeker nooit slaan zoals u bij moeder heeft
gedaan. Mijn voorbeeld bent u zeker niet…om zo
tegen u te moeten spreken doet me veel verdriet.

De man die mijn vader was bekeek me als was ik
een randdebiel….

Maar mijn moeders ogen straalden toen ze me naar
zich toe trok en fluisterde als was ik nog een kind :

Mijn zoon : jullie kinderen zijn het licht van mijn ogen
en jij ….jij bent de sultan van mijn hart.

Voor heel even zag ik een stralend gelukkige vrouw.

Fairouz