Hopeloos

Klappen komen hard,
Gevoelens worden onderschat,
Ik zie het nu onder ogen,
ik moet er nu aan geloven.
Dit gevoel overheerst m'n hele
wezen, dit moet ik nu
zelf gaan genezen.
Van buiten lijk ik gezond,
en dat kan ik ook niet ontkennen.
Toch is er van binnen iets
dat niet wil wennen.
Het zit er in, als een gen.
Het is een ziekte waar ik
niet tegen bestand ben.
Wanneer is dit afgelopen?
Ga er uit, ik zet de deuren
wagenwijd voor je open.