strakjes...

mijn ogen worden zwaarder
en mijn lichaam voelt koud
ik zie het maar gebeuren
die eindeloze fout
ik heb het zelf gedaan
en geef niemand de schuld
ik kan alleen maar liggen
heel erg stil
maar er is iemand
die altijd naast me staat
maar diegene
staat nu niet paraat
ik raak haar kwijt
door mijn verdriet
ookal hou ik van haar
ik denk niet dat ze het nog ziet
toch blijf ik hopen
op dat ene bezoekje
dan straalt ze met haar ogen
en haar lieve lach
en dan weet ik
jij bent de enige die ik echt mag
die ik straks kwijt ben
en het is mijn eigen schuld
mijn eigen stomme dikke bult...