de roos
verloren woorden
Een ontluikende roos,
net uit de knop.
Zeker niet kleurloos,
maar een pracht van een kop.
Blaadjes zo rood,
als de kleur van mijn hart.
Met een steel zo groot,
nooit eerder gezien, heel apart.
Ik geniet van jou, elke dag.
Met de dag steeds mooier.
Dat ik zo genieten mag!
Zijn blaadjes worden rooier.
Bedwelmd door je geur,
jouw pracht en praal.
Verliefd op je kleur.
Ik tel je blaadjes, allemaal.
Elk blaadje doet me denken,
aan een deel van jou.
En doornen lijken me te wenken,
naar de man van wie ik hou.
Maar de blaadjes verliezen hun kleur.
De doornen die prikken.
Weg is die bedwelmende geur,
en moet ik mijn wonden likken.
Wat rest is een roos,
met een hangende kop.
De blaadjes broos,
en het water...op.
Reacties op ‘de roos’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!