Mijn afgrond.
Mijn kalmte verliet mij toen ik werd overspoeld door een
Onmogelijke liefde voor deze man.
Daarom, speciaal voor hem.
24-01-‘11
Ik sluit mijn ogen. Niets dan zwart. Maar toch zo kleurrijk.
De alles overheersende angst die alles zo zwart maakt,
Maar toch ook zo helder en duidelijk.
Ik koester mij met de gedachten dat de pijn en het verdriet,
Die van mij een meester maakt, zullen verdwijnen wanneer ik
Mijn ogen zal openen.
Maar ik zal geen groter, despotische pijn aankunnen dan
De waarheid. Daadoor zal ik mijn ogen nooit durven openen
Uit de waarheid.
Want niets is zo perfecter dan deze overweldigende angst,
Die mij totaal laat beven tot diep in mijn ziel en mijn
Ondoordringbare gedachten.
Mijn dromen zijn niets dan vage gedachtevlagen die te snel
Gaan om ze te begrijpen. Maar zelfs dat is een ware,
Mistroostende illusie.
Maar dit alles is niets, bij het zien van alle perfectie van de
Wereld buiten mij om. Ik zou niets liever willen dan dit
Lijden, als een ode.
Reacties op ‘Mijn afgrond.’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!