vorige gedicht
vorige gedicht
Stilt het ogenblik
je handen dwingen niet
maar koesteren de klei
waarin je vloeiend
lijnen zet die leven baren
ze waren er al
in gevoel maar
scheppend gaf jij
ze hun kracht en doel
modelleerde
zacht je evenbeeld
langs romp en been heb je
haar wanhoop weg gestreeld
je vormt en
stilt het ogenblik
schikt het lange haar in een
blauwe strik van droefenis
het is nooit klaar
want jij bent daar
in jouw licht bewegen komt
het beeld steeds meer tot leven
Reacties op ‘Stilt het ogenblik’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!