tranen der onmacht

zoals ik je zag zitten
je blik reikte oneindig ver
al zag je ergens een ster

emoties vlogen naar me toe
tranen welden in mijn ogen
tijden die zijn vervlogen

je herinnert je niets meer
het deed me ontzettend zeer
tijdloos, weerloos, staarde je me aan
je zei dat ik weg moest gaan

je riep, wat doet dat mens hier
ga weg, ik ken je niet
je werd rustig toen ik het vertrek verliet

buiten heb ik staan huilen
nu, nu de pijn wat zakt
och, wat kan ik zeggen
het doet pijn
het voelt zo machteloos
al word ik kwaad
morgen is er weer een dageraad
dan kleurt de hemel weer blauw
dan voel ik een intense kou
dan huil ik om jou
dan heb ik een intentie
omgaan met jouw dementie