vorige gedicht
volgende gedicht
vorige gedicht
volgende gedicht
Windstilte
Fluisterend trekt hij zich terug
Nergens meer te bekennen
Rust slaat plotseling toe
Oorverdovend lawaai van stilte
Plotseling geluid van een levend wezen
Een hard en kale toon
In de verte bromt een voertuig
Je eigen passen klinken luid
Een kakofonie barst los
Maar is ook zo weer verdwenen
Want langs gezicht voel je een stroming
Hoor je zijn oude stem
Takken komen krakend in beweging
De wind is wedergekeerd
Reacties op ‘Windstilte’
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, een reactie plaatsen kan hieronder!